 |
St. John's Water Dog |
|
Hij wordt niet erkend door de F.C.I. |
Land van oorsprong |
Canada | |
Vertaling |
Francis Vandersteen |
| De St. John's Water Dog, ook bekend als de St. John's Dog of Lesser Newfoundland, was een landras (een hond gefokt voor een specifiek doel, niet voor het uiterlijk) van de Newfoundland huishond. Er is weinig bekend over de types die in zijn genetische opmaak zaten, hoewel het waarschijnlijk een willekeurige mix was van oude Engelse, Ierse en Portugese werkhonden. Ze waren de favoriete honden van vissers omdat ze buitengewone kwaliteiten bezaten, zoals een goed temperament en goed werkgedrag. Het aantal St. John's Water Dogs begon af te nemen in het begin van de 20e eeuw. In het begin van de jaren 1980 stierf het ras uit. De St. John's Water Dog was de voorouder van de moderne retrievers, waaronder de Flat Coated Retriever, Curly Coated Retriever, Chesapeake Bay Retriever, Golden Retriever en Labrador Retriever. Ze werden ook wel waterhonden genoemd vanwege hun liefde voor water en hun waterbestendige vacht. De St. John's hond was ook een voorouder van de grote en zachtaardige Newfoundland hond, waarschijnlijk door het fokken met mastiffs die naar het eiland werden gebracht door generaties Portugese vissers die al sinds de 15e eeuw op zee visten. In de 19e en begin 20e eeuw werden honden van St. John's geëxporteerd van Newfoundland naar Engeland. Deze honden werden gekruist met andere honden om retrievers of apporterende honden te creëren. St. John's Water Dogs waren middelgroot, krachtig en gedrongen, meer zoals moderne Engels Labradors dan Amerikaanse Labs. Ze hadden karakteristieke witte vlekken op de borst, kin, voeten en snuit. Deze kleuring wordt soms gezien bij moderne Labradors in de vorm van een kleine witte vlek op de borst, een 'medaillon' genoemd, of een paar witte haren op de voeten. De klassieke dinner jacket markeringen van de St. John's Water Dog komen vaak voor bij Labrador Retriever mixen. Al in de 17e eeuw wordt in geschriften melding gemaakt van robuuste middelgrote zwarte honden die de vissers van Newfoundland vergezelden in hun boten, om visfilets op te halen en terug te dragen naar het schip. De honden werden beschreven als honden met een korte, dikke vacht, een roerachtige staart, een groot uithoudingsvermogen en een grote liefde voor zwemmen. In zijn boek Excursions around Newfoundland during the years 1839 and 1840, vol. 1, beschrijft de geoloog Joseph Beete Jukes de St. John's waterhond met verbaasde bewondering: "Een magere, kortharige zwarte hond kwam vandaag naar zee. Het dier was van een ras dat erg leek op de Newfoundland en verschilde van wat we in Engeland onder een Engelse hond verstaan. Het had een fijne, spits toelopende snuit, een lange slanke staart en vrij slanke maar krachtige poten, met een mager lichaam en kort, glad haar," schrijft Jukes. "Ze zijn de meest voorkomende honden in het land ... Ze zijn niet mooi, maar over het algemeen intelligenter en nuttiger dan de anderen ... Het viel me op dat hij één of twee keer zijn voet in het water stak en erop peddelde. De voet was wit en Harvey zei dat hij dat deed om vis aan te trekken. De hele procedure vond ik opmerkelijk, vooral omdat ze zeiden dat hij nog nooit zoiets had geleerd. De St. John's Water Dog stierf uit in zijn geboorteland door een combinatie van twee factoren. Om de schapenhouderij aan te moedigen, werden er in de 19e eeuw zware beperkingen en belastingen opgelegd aan het hondenbezit. Het Verenigd Koninkrijk, hun belangrijkste overzeese bestemming, legde ook een strikte quarantaine op lange termijn op voor alle geïmporteerde dieren, vooral honden (1885), als onderdeel van de uitroeiing van hondsdolheid. Echter, in Newfoundland en de Maritieme provincies, zijn er nog steeds grote zwarte honden van gemengd ras met veel kenmerken van de oorspronkelijke St. John's Water Dog. De laatste twee bekende St. John's Water Dogs werden gefotografeerd in de vroege jaren 1980 (op hoge leeftijd) na het overleven in een "zeer afgelegen gebied", maar ze waren allebei mannelijk, waardoor er een einde kwam aan de St. John's Water Dog. In de jaren 1970 probeerde de Canadese schrijver Farley Mowat ze te redden door zijn St. John's Water Dog, genaamd 'Albert', te kruisen met een Labrador Retriever. Het resultaat waren vier puppies die allemaal de kenmerkende witte aftekeningen van hun vader hadden. Twee puppies stierven en de andere twee werden weggegeven. Eén werd gegeven aan de Canadese premier Pierre Trudeau en de andere aan de Sovjet premier Alexei Kosygin. In 1970 verschenen Mowat en Albert in een aflevering van de tv-serie Telescope. |
Nederlands (nl-NL)