Engelse Cocker Spaniel

		Engelse Cocker Spaniel
		FCI standaard Nº 5

Land van oorsprong		Groot-Brittannië
Vertaling		Francis Vandersteen
Groep		Rasgroep 8 : Retrievers, Spaniels en Waterhonden
Sectie		Sectie 2 : Opjagende honden
Werkproef		Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI		woensdag 10 april 1963
Publicatie van de geldende officiële norm		maandag 08 oktober 2012
Laatste update		vrijdag 23 november 2012
En français, cette race se dit		Cocker Spaniel anglais
In English, this breed is said		English Cocker Spaniel
Auf Deutsch, heißt diese Rasse		Englischer Cocker Spaniel
En español, esta raza se dice		Cocker spaniel inglés

Gebruik

Vlissingen hond.

Kort historisch overzicht

De Cocker Spaniels werden erkend als volwaardige ras en Field Springer Spaniels net na de oprichting van de Kennel Club in 1873. Het was oorspronkelijk bekend als de 'aanspanning spaniel', afgeleid van zijn vermogen om de houtsnip te verhogen. Net als veel van Vlissingen, is er momenteel een verschil tussen blootstelling onderwerpen en die voor werk: Exposure Cockers zijn steviger en zwaarder dan die gebruikt worden op het werk.

Algemeen totaalbeeld

Hond vrolijk en krachtige jacht, glad en compact.

Belangrijke verhoudingen

De afstand van de schoft tot de wortel van de staart moet ongeveer gelijk zijn aan de schofthoogte.

Gedrag en karakter (aard)

Natuurlijke vrolijk, met zijn staart voortdurend kwispelende is typisch bruisende beweging, vooral bij het volgen van geur, onverschrokken van zware dekking. Zachtaardig en aanhankelijk, maar toch vol leven en uitbundigheid.

Hoofd
Bovenschedel
Schedel		Goed ontwikkeld, mooi besneden, niet te dun en niet te zwaar.
Stop		Goed gemarkeerde, gelegen halverwege tussen de punt van de neus en de achterhoofdsknobbel.

Facial region
Neus		Voldoende breed voor acute flair.
Voorsnuit		Hoewel plein.
Kiezen / tanden		Sterke kaken met een perfect, regelmatig en compleet schaargebit, dwz de boventanden overlappen de onderste smalle tanden en staan recht in de kaken.
Wangen		De jukbeenderen zijn niet prominent aanwezig.
Ogen		Ogen vullen zich veel banen, maar zijn niet saillant. Ze zijn bruin of donkerbruin. Ze zijn nooit duidelijk, maar in bruine honden, bruin roan en bruin en wit, de ogen zijn donker hazelnoot te harmoniseren met de jurk. Zij drukken intelligentie en zoetheid terwijl klaarwakker, helder en homo lucht. Oogleden strak passend bij de vorm van de oogbol.
Oren		De oren zijn kwab-vormig, laag geplaatst, op ooghoogte. Het leer is dun en kan het puntje van de neus bereiken. De oren zijn een pony, lang haar, recht en zijdeachtig.

Hals

Matig lang en gespierd, wordt de nek te dun en schuine schouders bevestigd. Het is vrij van keelhuid.

Lichaam
Algemeenheid		Sterk en compact.
Bovenlijn		Farm en rechts, licht glooiend naar de staart einde van de nier naar de wortel van de staart.
Lendenpartij		Kort en breed.
Borst		Goed ontwikkeld, de borst diep, niet te breed of te smal in zijn voorste deel.
Ribben		De ribben zijn goed gewelfd.

Staart

De staart is iets lager dan de bovenlijn. Het moet wringen in actie. Horizontaal wordt gedragen en nooit teruggevonden.
Eerder gewoonlijk gekoppeld aan, maar nooit te kort op het punt van het niet zichtbaar zijn, niet al te lang als te bemoeien met de onophoudelijke kwispelt de hond bij het werken.
Ongecoupeerd: Licht gebogen, van gemiddelde lengte, in verhouding tot de grootte van de hond, ze heeft deelgenomen aan de algehele balans.
Idealiter is het niet meer dan het spronggewricht. Sterk bij de wortel en loopt uit tot een fijne punt, goed bevederd in overeenstemming met de jurk.
Met levendige beweging in actie, wordt het gedragen op een plan dat niet hoger is dan het niveau van de rug. Het is nog nooit zo laag als een teken van een angstige aard zijn.

Ledematen

Voorhand
Algemeen		Vorige goed uitgebeend. Ze zijn recht en kort genoeg om een geconcentreerde macht te geven, maar niet genoeg om de intense inspanning die van deze mooie hond wordt verwacht schaden.
Schouders		Schuine en dun.
Voorvoeten		De benen zijn sterk met dikke voetzolen. Ze zijn "cat voeten."

Achterhand
Algemeen		Breed, goed afgerond en zeer gespierd. Het bericht heeft een goede frame.
Knie		Goed gehoekt.
Achtermiddenvoet		Onder het spronggewricht, het is kort om veel impuls te geven.
Achtervoeten		De benen zijn sterk met dikke voetzolen. Ze zijn "cat voeten."

Gangwerk

Vrije gangen, met een grote schijf die de grond ook.

Coat
Haarkwaliteit		Plat. Zijdeachtige textuur, niet "wire" of golvend, niet te overvloedig en nooit gekruld. De voorbenen, lichaam en achterbenen boven de hakken zijn goed bevederd.
Haarkleur		Een kleur: zwart, rood, bruin, bruin (chocolade), zwart en bruin, bruin en tan, Er zijn geen wit toegestaan behalve een kleine pleister op de borst. Parti: Bi, zwart en wit, oranje en wit, bruin en wit, citroen en wit. Alle met of zonder spek. Tricolour: Zwart, wit en bruin, bruin, wit en bruin. Roan: Blue Roan, oranje roan, citroen roan, vos roan, blauwschimmel en bruin, bruin en bruin roan. Elke kleur of andere dan de hierboven genoemde merk is niet gewenst.

Maat en gewicht
Schouderhoogte		38-39 cm voor teven en 39-41 cm voor reuen.
Gewicht		13-14,5 kg.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Defecten die leiden tot uitsluiting

Agressief of schuw.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

Gedetailleerde geschiedenis

De Engelse Cocker Spaniel, beter bekend als de Cocker Spaniel en, in Frankrijk, de Cocker, behoort tot de grote familie van Spaniels en Continentale Spaniels, deze Oysel Chieps en waadhonden die sinds de middeleeuwen bekend zijn geworden als vervanging van de gewone honden, met bloedhonden en Brachets, die niet erg effectief zijn voor het jagen op vogels. Het was in deze tijd dat de Spaniel werd gestart om de jachtvogels te verhogen, zodat de heer zijn havik kon loslaten of de bedienden hun loden netten gooiden.

Lange tijd heeft de naam Epagneul - Spaniel voor de Engelsen - eindeloze discussies gevoerd binnen de cynologen. Is het verbonden met een Spaanse oorsprong, zoals Gaston Phoebus zei in de Middeleeuwen, "zodat deze natuur uit Spanje komt, hoeveel zijn er in andere landen? Dit lijkt onwaarschijnlijk, omdat er nooit enige Spaniel op het Iberisch schiereiland is geweest. Max Siber, overwint deze moeilijkheid door te overwegen dat de verwijzing naar Spanje niet de oorsprong van de hond betreft, maar de jachtmethoden waarvoor het werd gebruikt, methoden die aan de andere kant van de Pyreneeën een erfenis van de Romeinen voor netto jacht, en Arabieren voor valkerij. Een andere hypothese, misschien meer overtuigend, is gebaseerd op het werkwoord "s'espagner", een oud synoniem voor "om te gaan liggen", dat wordt gebruikt om de actie te beschrijven van honden die plat op de grond liggen om de jagers niet te laten werpen hun rts.

Het is daarom duidelijk dat de oorsprong van Spaniel, zoals die van vele andere rassen, zeer controversieel is. Wat echter wel bewezen is, is de ouderdom van de aanwezigheid van dergelijke honden in Groot-Brittannië. Edward de Langley (1344-1412), grootmeester van de jacht en honden van Hendrik IV van Engeland, prees de jachteigenschappen van de Spaniels in zijn Mayster als Came in 1406 zou verschijnen; de dichter Chaucer, auteur van de beroemde Tales of Canterbury, vergelijkt brutaal het gedrag van de vrouw ten opzichte van de man met die van de Spaniel, want als Spaniel wil ze achter hem aan springen en ervoor zorgen goede maatregel, dat de Spaniel een zeer aanhankelijke hond is, net zoveel als een vrouw die op zoek is naar een echtgenoot.

Wat dr. Caius, persoonlijk arts van koningin Elizabeth I, betreft, wijst hij ze nadrukkelijk aan in zijn boek De Canibus Britannicis, gepubliceerd in 1570: ze worden gewoonlijk Spaniels genoemd alsof deze honden uit Spanje komen. Het is ook bekend dat Elizabeth I, naast Greyhounds, spaniels had die door P. Sidney werden beschouwd als "de heren van de koninklijke pakken"

Al deze elementen ondersteunen de mening van Paul Caillard - aan wie we de introductie van de race in Frankrijk aan het einde van de negentiende eeuw te danken hebben - volgens welke de aanwezigheid van de Spaniels over het Kanaal minstens teruggaat tot de veertiende eeuw. Deze vooraanstaande specialist zorgt er inderdaad voor dat schilderijen en gravures van deze tijd, met name in Schotse kastelen, stage Spaniels zijn.

Wat het uiterlijk van de Cocker Spaniel betreft, het is natuurlijk veel minder oud. Het moet bekend zijn dat de amateurs lange tijd tevreden waren met de enige naam van Spaniel om een hele reeks honden aan te duiden, min of meer groot, zwaar of licht, van jacht of luxe, terwijl het bestond, naast de gebruikelijke Spaniels waarvan de meest directe afstammeling de huidige Springer, kleinere Spaniels en echt miniatuur Spaniels (speelgoed) is en als honden wordt beschouwd. Britse hondenrassen konden alleen Land Spaniels (werkzaam op het land) en Water Spaniels (werken aan water) onderscheiden. Als het laatste type niet langer wordt vertegenwoordigd door slechts één ras (Iers), zou het Land Spaniel stoppen om te diversifiëren tot de twintigste eeuw.

Vanaf 1859 ging het nauwkeuriger: veel amateurs, tenminste in de tentoonstellingen, verdeelden de land-spaniëls in twee groepen: de eigenlijke landspanelen en de veldspaniels. Het was echter pas in 1883 dat de Cocker werd herkend als een race op zich. Het gewichtscriterium speelde toen een fundamentele rol, aangezien die van de Cocker Spaniel minder dan 25 pond moest zijn, terwijl die van het veldspaniel alleen hoger kon zijn. Maar er was nog een ander element van differentiatie: terwijl de Cocker, dankzij zijn kleine formaat, de dikste struikgewas en heggen kon doordringen, verlegde het veld de open velden. Met de effecten van groeiende mode in Groot-Brittannië, waar tentoonstellingen wereldse evenementen werden, evolueerde de veldspaniel snel naar een laagbenige, langarmige soort, meer een Basset dan een Spaniel. morfologie die hem ongeschikt maakte voor de jacht zonder hem een huisdier te maken, dus hij verdween bijna in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, de Kennel Club schafte zelfs de inscripties in 1919 op.

Tegelijkertijd zou de Cocker een prachtige plek voor zichzelf in de zon gaan maken: een zeer actieve, gepassioneerde, eriderende, "zwermende" jager - om de uitdrukking te gebruiken die zijn temperament kenmerkt - hij werd snel gewaardeerd door veel Britten, zowel om op wild te jagen als om thuis een charmante metgezel te zijn.

Het is duidelijk dat de Cocker heeft geprofiteerd van het harde werk van Britse fokkers aan het einde van de vorige eeuw en het begin van de onze, om de kenmerken die elke Spaniël duidelijk onderscheiden te accentueren en te fixeren. Sommige fokkers speelden een belangrijke rol in dit selectiewerk, waaronder Ted Obo, geboren in 1879 en eigendom van Mr. Farrow, die veel heeft gedaan voor de ontwikkeling van het ras. In de Verenigde Staten, waar in 1881 een club werd opgericht, werden veel onderwerpen geïmporteerd, waaronder prominente nazaten van de al beroemde Obo. De snelheid en schaal van het succes van de Cocker in de Verenigde Staten en Canada leidde ook tot enige meningsverschillen over de evolutie van het ras tussen Engelse en Amerikaanse fokkers, waarbij de laatste in de Cocker een hond van tentoonstelling en bedrijf. De Britten verwerpen het Amerikaanse standpunt en wilden de Cocker zijn dubbele rol van jager en metgezel geven. Om dit te doen, moesten ze hem een solide officiële positie verzekeren, in het bijzonder aantrekkelijk voor de autoriteiten die waakten over de toekomst van de hondenwereld: in 1893 begon de Kennel Club vertegenwoordigers van het ras te registreren, en rond 1900 een standaard werd gedefinieerd. De Cocker demonstreerde snel zijn kwaliteiten, vertrouwde op de successen in de eerste veldproeven, waar alle Spanielen aan deelnamen. Eén club werd opgericht in 1904. Een van de eersten die werd vermeld waren Bebbe, de vermeende voorouder van de Rode Cockers, en de onderwerpen van de fokker HS Lloyd, wiens affix "of Ware" beroemd bleef.

Frankrijk werd niet weggelaten om de kleine Cocker te adopteren: de eerste exemplaren werden geregistreerd bij de LOF sinds 1885. Toen, in 1898, rond Paul Caillard, fervent promotor van de race, werd de Franse Spaniel Club opgericht (die aldus onthuld wordt een van de oudste rasverenigingen die nog steeds bestaan), en in 1904 werd een standaard opgesteld.

De amateurs van die tijd, zeer Anglophiles, waren dolenthousiast over de Engelse races, met een reden waarom ze tijdens de eerste veldproeven georganiseerd in Frankrijk op een opvallende manier blijk gaven van overduidelijke kwaliteiten, met name een zoektocht snelle en zeer fijne neus. Vanwege zijn veelzijdigheid heeft de Cocker veel Franse jagers aangetrokken die, in tegenstelling tot hun collega's aan de overkant van het Kanaal, meestal niet kunnen veroorloven om zowel een hond als een andere te hebben. het rapport, zelfs een hond voor de vlakte en een andere voor het bos.

Lange tijd waren de meest voorkomende Cockers op onze grond wit en bruin of wit en zwart, in de eerste plaats omdat de witte jurk het meest zichtbaar was (detail van belang voor een hond bedoeld, tijdens de jachtperiode, om evolueren in struikgewas). De blauw en zwart werden echter zeer gewaardeerd door de amateurs van de tentoonstelling, wat hen er niet van weerhield om deel te nemen aan de veldproeven. Deze honden waren ook erg klein, de beroemde cynoloog Paul Mégnin schreef in 1923 dat ze niet meer dan 30 centimeter bij de schoft hadden (wat overeenkomt met de 25 kilo die al is aangegeven!).

De grootte van de Cocker groeide echter geleidelijk, vooral in Groot-Brittannië, dankzij een vollediger dieet, maar ook omwille van efficiëntie bij veldproeven. Zozeer zelfs dat na de Tweede Wereldoorlog de Franse fokkers die Britse exemplaren wilden importeren om hun gedecimeerde vee op te halen, vonden dat deze honden 45 centimeter bij de schoft waren, of meer.

De voorzitter van de Franse Spanielclub, Dr. Paul, vroeg de Britse autoriteiten vervolgens om de standaardgrootte (naar beneden) te herzien, zodat de Cocker zijn reputatie als "de kleinste jacht-spaniël" echt kon verdienen. Dit werd gedaan, waardoor de Cocker werd vermeden om, zoals Rene Gravigny vreesde, een Setter in reductie te worden.

Vandaag heeft de Cocker de wereld veroverd: populair in alle landen van West-Europa, het is ook in het oosten en zelfs in de Sovjet-Unie. J. Guerville-Sevin, vaak geroepen om in het buitenland te oordelen, kon vaststellen dat tijdens tentoonstellingen in Moskou en Polen, de Cocker-klassen tussen de 100 en 300 proefpersonen hadden, dat wil zeggen zoveel als zo niet meer dan in onze landen! De Cocker is perfect aangepast in verre landen, omdat het een van de twee of drie favoriete rassen is in Argentinië en Australië.

Gegevens: Ook beschikbaar:; Laatst bijgewerkt: 21 januari 2024; Hits: 202

Engelse Cocker Spaniel