Français

Le Chien des buissons est un animal sauvage

Origine
Brésil
Traduction
Francis Vandersteen
La détention de cet animal n'est pas autorisée Arrêté royal fixant la liste des mammifères non détenus à des fins de production qui peuvent être détenus (M.B. 24.08.2009)
Le chien des buissons, ou chien des bois, est un petit canidé sud-américain, seul représentant au monde du genre Speothos, avec ses 30 cm de haut sur 60 de long, il est aussi la plus petite des six espèces de canidés du Brésil. Il est tellement farouche et mystérieux que les naturalistes disent qu’on a plus de chance d’observer un jaguar que cet étrange et méconnu petit chien sauvage aux allures d’ourson.

Au Brésil, on l’appelle cachorro-vinagre (chien vinaigre) en raison de sa couleur. Mais rares sont ceux qui ont eu la chance de le croiser au détour d’un chemin. Ce chien, qui vit pourtant en petite meute, est un animal aux mœurs très discrètes. Il vit surtout dans les forêts et les zones marécageuses, on le trouve dans la partie amazonienne et tropicale de l’Amérique du sud jusqu’au Panama, mais son aire de répartition la plus vaste est au Brésil, puisqu’il couvre presque tout le pays, à l’exception de la région semi aride du nordeste et des pampas du sud. Bien qu’occupant un si vaste territoire, l’espèce est peu connue.

Si en 1842 on avait trouvé des fossiles de cette espèce, que l’on a cru éteinte puisque personne ne l’avait encore jamais vu, ce n’est qu’à la fin du 19e siècle qu’elle a été observée pour la première fois. Elle fait d’ailleurs partie de ces rares animaux dont on découvre les fossiles avant l’espèce vivante. Rien qu’en cela, le chien des bois n’est déjà pas un animal comme les autres, mais son étrangeté ne s’arrête pas là. En effet, ce petit canidé, qui ne pèse pas plus de 6 ou 7 kg à l’âge adulte, est totalement adapté à la vie semi aquatique. Il possède des membranes entre les doigts qui lui servent de palmes lorsqu’il est dans l’eau. Cette étrange particularité fait de lui le seul canidé capable de plonger pour capturer des poissons, et lui permet aussi de parcourir de longues distances à la nage.

En cela, on pourrait le rapprocher des ours ou des loutres, dont il a parfois un peu l’allure. De loin, on le confond aussi avec les pécaris (cochons sauvages), et même les cabiais (gros rongeurs) connus ici comme capirava. Mais la ressemblance ne va pas plus loin et gare à l’une de ces espèces si elle s’en approche, elles sont au menu du chien des bois qui, bien que plus petit, chasse ces espèces. Au menu il y a les rongeurs, surtout les agoutis, et même les très gros comme le paca et la capivara, mais aussi des reptiles, des amphibiens et des oiseaux, le chien des bois étant totalement carnivore. Mais il a lui aussi ses prédateurs, le jaguar, le jacaré (caïman) et l’anaconda.

Les groupes sont constitués de 8 à 10 individus, en général des couples adultes et des chiots, la meute est extrêmement hiérarchisée et sous domination du plus vieux couple. Il est ainsi le seul canidé sud-américain à vivre en groupe, sur le même modèle que les loups. Comme les chiens domestiques, les individus communiquent par des aboiements, qui se taisent à l’approche d’intrus. Il n’est donc pas rare qu’on les entende de loin, mais les voir est quasiment impossible. Leurs moeurs sont diurnes et dès le soir les chiens des buissons se cachent dans des cavités à même le sol ou dans des vieux troncs d’arbres. Son pelage est brun rougeâtre, avec des tons pouvant varier suivant les régions, sa queue est courte et ses oreilles sont petites et rondes.

L’espèce, déjà assez rare, est menacée par le déboisement et l’assèchement des zones humides destinées à l’agriculture. Jusqu’ici il n’y a pas de données fiables sur la population de l’espèce, on sait seulement que la plupart des groupes sont aujourd’hui isolés dans les poches de forêts encore en place, une situation qui devrait à terme engendrer des problèmes de consanguinité.

English

The Bush dog is a wild animal

Origin
Brazil
Translation
Francis Vandersteen
The possession of this animal is not authorized Royal Decree establishing the list of mammals not kept for production purposes that may be kept (M.B. 24.08.2009)
The bush dog, or wood dog, is a small South American canid, the world's only representative of the Speothos genus. At 30 cm high and 60 cm long, it is also the smallest of Brazil's six canid species. It's so shy and mysterious that naturalists say you're more likely to spot a jaguar than this strange, little-known wild dog.

In Brazil, it's called cachorro-vinagre (vinegar dog) because of its color. But few of us have had the good fortune to come across him along the way. Although they live in small packs, they are very discreet animals. It lives mainly in forests and swampy areas, and can be found in the Amazonian and tropical parts of South America as far south as Panama, but its most extensive range is in Brazil, covering almost the entire country with the exception of the semi-arid Nordeste region and the southern Pampas. Despite occupying such a vast territory, the species is little known.

Although fossils of this species were found in 1842, and it was thought to be extinct since no one had ever seen it before, it was only at the end of the 19th century that it was observed for the first time. It is one of those rare animals whose fossils are discovered before the living species. In this respect alone, the wood dog is a very unusual animal, but its strangeness doesn't stop there. In fact, this little canine, which weighs no more than 6 or 7 kg as an adult, is totally adapted to semi-aquatic life. It has membranes between its fingers that act as flippers when it's in the water. This strange peculiarity makes it the only canid capable of diving to catch fish, and also enables it to swim long distances.

In this respect, it could be likened to a bear or an otter, which it sometimes resembles. From a distance, it can also be confused with peccaries (wild pigs), and even cabiais (large rodents) known here as capirava. But that's as far as the resemblance goes, and beware of any of these species if you get too close, as they are on the menu of the wood dog, which, although smaller, hunts these species. On the menu are rodents, especially agoutis, and even very large ones such as paca and capivara, but also reptiles, amphibians and birds, as the wood dog is totally carnivorous. But it also has its predators, the jaguar, jacaré (caiman) and anaconda.

Groups are made up of 8 to 10 individuals, generally adult couples and puppies, with the pack being extremely hierarchical and dominated by the oldest couple. This makes the anaconda the only South American canid to live in a group, on the same model as wolves. Like domestic dogs, individuals communicate by barking, which is silenced when intruders approach. It's not unusual to hear them from a distance, but it's almost impossible to see them. Their habits are diurnal, and from evening bush dogs hide in cavities in the ground or in old tree trunks. They have a reddish-brown coat, with tones varying from region to region, a short tail and small, round ears.

The species, already quite rare, is threatened by deforestation and the draining of wetlands for agriculture. To date, there are no reliable data on the species' population, only that most groups are now isolated in the pockets of forest still standing, a situation that should eventually lead to inbreeding problems.


Deutsch

Die Buschhund ist ein wildes Tier

Ursprung
Brasilien
Übersetzung
Francis Vandersteen
Die Haltung dieses Tieres ist nicht erlaubt Königlicher Erlass zur Festlegung der Liste der Säugetiere, die nicht zu Produktionszwecken gehalten werden und die gehalten werden dürfen (M.B. 24.08.2009)
Der Buschhund oder Waldhund ist ein kleiner südamerikanischer Canide, der weltweit einzige Vertreter der Gattung Speothos. Mit einer Höhe von 30 cm und einer Länge von 60 cm ist er auch die kleinste der sechs Canide-Arten in Brasilien. Er ist so scheu und geheimnisvoll, dass Naturforscher sagen, dass es wahrscheinlicher ist, einen Jaguar zu beobachten als diesen seltsamen und verkannten kleinen Wildhund mit dem Aussehen eines Teddybären.

In Brasilien wird er wegen seiner Farbe Cachorro-Vinagre (Essighund) genannt. Doch nur die wenigsten haben das Glück, ihm auf einem Weg zu begegnen. Dieser Hund, der in kleinen Rudeln lebt, ist ein sehr zurückhaltendes Tier. Er lebt vor allem in Wäldern und Sumpfgebieten und kommt im Amazonasgebiet und im tropischen Teil Südamerikas bis nach Panama vor. Sein größtes Verbreitungsgebiet liegt jedoch in Brasilien, da er fast das gesamte Land bedeckt, mit Ausnahme der halbtrockenen Region des Nordostens und der südlichen Pampas. Obwohl die Art ein so großes Gebiet bewohnt, ist sie kaum bekannt.

Zwar wurden 1842 Fossilien dieser Art gefunden, die man für ausgestorben hielt, da sie noch nie jemand gesehen hatte, doch erst Ende des 19. Jahrhunderts wurde sie zum ersten Mal beobachtet. Er gehört übrigens zu den seltenen Tieren, deren Fossilien vor der lebenden Spezies entdeckt werden. Schon allein deshalb ist der Waldhund kein Tier wie jedes andere, aber seine Seltsamkeit hört hier noch nicht auf. Denn dieser kleine Canide, der ausgewachsen nicht mehr als 6 oder 7 kg wiegt, ist vollständig an das Leben im Halbwasser angepasst. Er hat Membranen zwischen den Fingern, die ihm als Schwimmhäute dienen, wenn er sich im Wasser befindet. Diese seltsame Eigenschaft macht ihn zum einzigen Caniden, der nach Fischen tauchen kann, und ermöglicht es ihm, große Entfernungen zu schwimmen.

In dieser Hinsicht könnte man ihn mit Bären oder Ottern vergleichen, denen er manchmal ein wenig ähnelt. Aus der Ferne kann man ihn auch mit Pekaris (Wildschweinen) und sogar mit Cabiais (großen Nagetieren) verwechseln, die hier als Capirava bekannt sind. Aber die Ähnlichkeit geht nicht weiter und wehe, wenn sich eine dieser Arten nähert, dann stehen sie auf dem Speiseplan des Waldhundes, der, obwohl er kleiner ist, diese Arten jagt. Auf dem Speiseplan stehen Nagetiere, vor allem Agutis, und sogar sehr große wie Paca und Capivara, aber auch Reptilien, Amphibien und Vögel, da der Waldhund ein absoluter Fleischfresser ist. Aber auch er hat seine Raubtiere, den Jaguar, den Jacaré (Kaiman) und die Anaconda.

Die Gruppen bestehen aus 8 bis 10 Tieren, in der Regel aus erwachsenen Paaren und Welpen. Das Rudel ist extrem hierarchisch aufgebaut und steht unter der Herrschaft des ältesten Paares. Damit ist er der einzige südamerikanische Canide, der nach dem Vorbild der Wölfe in Gruppen lebt. Wie bei Haushunden kommunizieren die Individuen durch Bellen, das bei der Annäherung von Eindringlingen verstummt. Daher ist es nicht ungewöhnlich, dass man sie von weitem hören kann, aber es ist fast unmöglich, sie zu sehen. Sie sind tagaktiv und abends verstecken sich die Buschhunde in Bodenhöhlen oder in alten Baumstämmen. Ihr Fell ist rötlich-braun, wobei die Farbtöne je nach Region variieren können, der Schwanz ist kurz und die Ohren sind klein und rund.

Die bereits recht seltene Art ist durch die Abholzung und Trockenlegung von Feuchtgebieten für die Landwirtschaft bedroht. Bisher gibt es keine verlässlichen Daten über die Population der Art. Man weiß nur, dass die meisten Gruppen heute in den noch vorhandenen Waldtaschen isoliert sind, eine Situation, die langfristig zu Inzuchtproblemen führen dürfte.


Español

El Perro de monte es un animal salvaje

Origen
Brasil
Traducción
Francis Vandersteen
La posesión de este animal no está autorizada Real Decreto por el que se establece la lista de mamíferos no destinados a la producción que pueden ser mantenidos (M.B. 24.08.2009)
El perro de monte, o perro del bosque, es un pequeño cánido sudamericano, el único representante en el mundo del género Speothos. Con 30 cm de altura y 60 cm de longitud, es también la más pequeña de las seis especies de cánidos de Brasil. Es tan tímido y misterioso que los naturalistas dicen que es más probable ver un jaguar que este extraño y poco conocido perro salvaje que parece un osito de peluche.

En Brasil lo llaman cachorro-vinagre por su color. Pero poca gente ha tenido la suerte de encontrárselo al borde de la carretera. Aunque viven en pequeñas manadas, los cachorros son animales muy discretos. Vive principalmente en bosques y zonas pantanosas, y se puede encontrar en las zonas amazónicas y tropicales de Sudamérica hasta el sur de Panamá, pero su área de distribución más extensa se encuentra en Brasil, donde cubre casi todo el país, a excepción de la región semiárida del Nordeste y el sur de la Pampa. A pesar de ocupar un territorio tan extenso, la especie es poco conocida.

Aunque en 1842 se encontraron fósiles de esta especie, que se creía extinguida porque nadie la había visto nunca, no fue hasta finales del siglo XIX cuando se observó por primera vez. También es uno de esos raros animales cuyos fósiles se descubren antes que las especies vivas. Sólo en este aspecto, el perro del bosque ya es un animal diferente a los demás, pero su extrañeza no acaba ahí. Este pequeño can, que no pesa más de 6 ó 7 kg de adulto, está totalmente adaptado a la vida semiacuática. Tiene membranas entre los dedos que le sirven de aletas cuando está en el agua. Esta extraña característica lo convierte en el único cánido capaz de zambullirse para capturar peces, y también le permite nadar largas distancias.

En este sentido, podría compararse con un oso o una nutria, a los que a veces se parece. Desde lejos, también puede confundirse con los pecaríes (cerdos salvajes), e incluso con los cabiais (grandes roedores) conocidos aquí como capirava. Pero hasta ahí llega el parecido, y cuidado con cualquiera de estas especies si se acerca demasiado, ya que están en el menú del perro del bosque, que, aunque más pequeño, caza estas especies. En su menú hay roedores, sobre todo guatusas, e incluso de gran tamaño como la lapa y la capivara, pero también reptiles, anfibios y aves, ya que el perro del bosque es totalmente carnívoro. Pero también tiene sus depredadores, el jaguar, el jacaré (caimán) y la anaconda.

Los grupos están formados por 8 a 10 individuos, generalmente parejas adultas y cachorros, siendo la manada extremadamente jerárquica y dominada por la pareja de más edad. Esto lo convierte en el único cánido sudamericano que vive en grupo, siguiendo el mismo modelo que los lobos. Al igual que los perros domésticos, los individuos se comunican mediante ladridos, que se silencian cuando se acercan intrusos. Por lo tanto, no es raro oírlos a distancia, pero es prácticamente imposible verlos. Sus hábitos son diurnos, y por la noche se esconden en cavidades del suelo o en viejos troncos de árboles. Tienen un pelaje marrón rojizo, con tonalidades que varían de una región a otra, una cola corta y orejas pequeñas y redondas.

La especie, que ya es bastante rara, está amenazada por la deforestación y el drenaje de humedales para la agricultura. Hasta la fecha, no se dispone de datos fiables sobre la población de la especie. Lo único que se sabe es que la mayoría de los grupos están ahora aislados en las bolsas de bosque que aún existen, una situación que con el tiempo debería provocar problemas de endogamia.


Nederlands

De Boshond is een wild dier

Land van oorsprong
Brazilië
Vertaling
Francis Vandersteen
Het bezit van dit dier is niet toegestaan Koninklijk Besluit tot vaststelling van de lijst van niet voor productiedoeleinden gehouden zoogdieren die wel gehouden mogen worden (M.B. 24.08.2009)
De boshond of woudhond is een kleine Zuid-Amerikaanse hondachtige, de enige vertegenwoordiger ter wereld van het geslacht Speothos. Met een hoogte van 30 cm en een lengte van 60 cm is hij ook de kleinste van de zes Braziliaanse hondachtigen. Hij is zo schuw en mysterieus dat natuurkenners zeggen dat je eerder een jaguar ziet dan deze vreemde, weinig bekende wilde hond die eruitziet als een teddybeer.

In Brazilië wordt hij cachorro-vinagre (azijnhond) genoemd vanwege zijn kleur. Maar weinig mensen hebben het geluk gehad om hem langs de kant van de weg tegen te komen. Hoewel ze in kleine roedels leven, zijn cachorros zeer discrete dieren. Hij leeft voornamelijk in bossen en moerassige gebieden en komt voor in het Amazonegebied en tropische delen van Zuid-Amerika tot in Panama, maar zijn grootste verspreidingsgebied ligt in Brazilië, waar hij bijna het hele land beslaat, met uitzondering van de semi-aride Nordeste regio en de zuidelijke Pampas. Ondanks het feit dat de soort zo'n groot gebied beslaat, is hij weinig bekend.

Hoewel er in 1842 fossielen van deze soort werden gevonden en men dacht dat hij uitgestorven was omdat niemand hem ooit had gezien, werd hij pas aan het eind van de 19e eeuw voor het eerst waargenomen. Het is ook een van die zeldzame dieren waarvan de fossielen eerder worden ontdekt dan de levende soorten. Alleen al in dit opzicht is de houthond een uniek dier, maar daar houdt het niet op. Deze kleine hond, die als volwassen dier niet meer dan 6 of 7 kg weegt, is volledig aangepast aan het semi-aquatische leven. Hij heeft vliezen tussen zijn vingers die als zwemvliezen dienen als hij in het water is. Deze vreemde eigenschap maakt hem tot de enige hondachtige die kan duiken om vis te vangen en stelt hem ook in staat om lange afstanden te zwemmen.

In dit opzicht kan hij vergeleken worden met een beer of een otter, waar hij soms op lijkt. Van een afstand kan hij ook worden verward met pekari's (wilde zwijnen) en zelfs met cabiais (grote knaagdieren) die hier bekend staan als capirava. Maar verder dan die gelijkenis gaat de gelijkenis niet, en pas op voor deze soorten als je te dichtbij komt, want ze staan op het menu van de boshond, die, hoewel kleiner, op deze soorten jaagt. Op het menu staan knaagdieren, vooral agoutis, en zelfs hele grote zoals paca en capivara, maar ook reptielen, amfibieën en vogels, want de boshond is een echte carnivoor. Maar het heeft ook zijn roofdieren, de jaguar, de jacaré (kaaiman) en de anaconda.

Groepen bestaan uit 8 tot 10 individuen, meestal volwassen koppels en puppies, waarbij de roedel extreem hiërarchisch is en gedomineerd wordt door het oudste koppel. Hierdoor is dit de enige Zuid-Amerikaanse hondachtige die in een groep leeft, naar hetzelfde model als wolven. Net als huishonden communiceren de individuen door te blaffen, wat zwijgt als er indringers in de buurt komen. Het is daarom niet ongewoon om ze van een afstand te horen, maar het is vrijwel onmogelijk om ze te zien. Hun gewoonten zijn overdag en 's avonds verbergen ze zich in holtes in de grond of in oude boomstammen. Ze hebben een roodbruine vacht, met tinten die van streek tot streek verschillen, een korte staart en kleine, ronde oren.

De soort, die al vrij zeldzaam is, wordt bedreigd door ontbossing en het droogleggen van wetlands voor landbouw. Tot op heden zijn er geen betrouwbare gegevens over de populatie van de soort. Het enige dat bekend is, is dat de meeste groepen nu geïsoleerd leven in de nog bestaande bosgebieden, een situatie die op den duur tot inteeltproblemen zou moeten leiden.


Les derniers articles mis à jour

  • Hairless Khala

    Le Hairless Khala n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Bolivie Traduction Francis Vandersteen De la norme de l'American Khala Association pour la race, le chien glabre est originaire du Mexique en Amérique centrale et en Amérique latine, et...
  • Arlequin Pinscher

    L'Arlequin Pinscher n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Allemagne Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Harlequin PinscherMerle Miniature PinscherHarlequin Min PinMerle PinscherSpotted PinscherMerle/Piebald Miniature...
  • Hawaiian Poi Dog

    Le Hawaiian Poi Dog n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Hawaii Traduction Francis Vandersteen Le Hawaiian Poi Dog est un Pariah Hound qui s'est éteint. Il est venu à Hawaï avec les Polynésiens lors de la première colonie il y a plus de 1000 ans. À...
  • Golddust Yorkshire Terrier

    Le Golddust Yorkshire Terrier n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Allemagne Traduction Francis Vandersteen Le premier Golddust est apparu peu après le premier Biewers tricolore, et a été initialement enregistré en Allemagne comme le "Biewer White...
  • Dakotah Shepherd

    Le Dakotah Shepherd n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen C'est une nouvelle race créée vers 2004, qui est créée par Triple M Kennel, du Shepherd anglais et de la Fondation Dakota Shep. Certaines des races...
  • Canadian Cane Corso Pugliese

    Le Canadian Cane Corso Pugliese n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Canada Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Canadian Cane CorsoCane Corso PuglieseCanadian Cane Corso Mastiff Ne pas confondre avec l'American Corso...
  • Continental Bulldog

    Continental BulldogStandard FCI Nº 369 Origine Suisse Traduction Iris Borianne. Langue faisant foi : (DE) Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer – Molossoïdes et chiens de montagne et de bouvier suisses Section Section 2.1 Molossoïdes, type...
  • Zlatibor Cattledog

    Le Zlatibor Cattledog n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Serbie Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous ZlatiboracZlatiborski EraZlatibor Shepherd DogSrbijanski ZlatiboracZlatiborski GovedarEraZlatiborski OvcarZlatibor Era...
  • Cane da Pastore Apuano

    Le Cane da Pastore Apuano n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Italie Traduction Francis Vandersteen Utilisation Chien de berger utilisé pour la protection des troupeaux et des biens. Bref aperçu historique Le chien de berger Apuano est un chien...
  • Uzbekistan Shepherd Dog

    L'Uzbekistan Shepherd Dog n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Uzbekistan Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous TorkuzUzbekistan OvcharkaSarkangikUzbek MastiffUzbekistan Torkuz MastiffSarkangik WolfdogCentral Asian...
  • Levriero Italiano

    Le Levriero Italiano n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Italie Traduction Francis Vandersteen Le lévrier italien ou méridional est l'une des races de chiens les plus anciennes.Il est un chien antique de proie qui a aidé l'homme à chasser et à...
  • Dogo Sardo

    Le Dogo Sardo n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Sardaigne (Italie) Traduction Francis Vanderstee, On le connait aussi sous le nom Cani pertiatzu.Molossoïde léger typique, tête carrée et museau court qui peut parfois avoir la forme d'un cône, avec des...